Wiara w proroków i posłańców

Wiara w proroków i posłańców oznacza, że Allah (y) wybrał spośród ludzi wysłanników.
Posłał ich do ludzi z prawami, aby urzeczywistniali kult dla Allaha (y), kultywowali Jego religię, wyznawali monoteizm (monoteizm Stworzyciela, monoteizm kultu oraz monoteizm imion i atrybutów). Mało tego, Allah nakazał wysłannikom, aby przekazali wszystko dokładnie ludziom, tak aby nie mogli wykręcać się od odpowiedzialności przed Allahem (y), po ustaniu proroctw. Misja wysłanników była dobrą nowiną o czekającej nagrodzie (raju) dla tych, którzy uwierzyli i ostrzeżeniem przed karą (piekłem) dla tych, którzy nie uwierzyli.
(My wysyłamy posłańców tylko jako zwiastunów radosnej wieści i jako ostrzegających. Więc kto wierzy i czyni dobro, tego nie przejmie żaden strach ani nie będzie zasmucony. A tych, którzy za kłamstwo uznali Nasze znaki, dotknie kara za to, że szerzyli zepsucie.)(Kur’an 6:48-49)

Należy wierzyć, że wysłanników były niezliczone zastępy, ich liczbę zna tylko Allah: (Posyłaliśmy posłańców przed tobą. Wśród nich są tacy, o których już opowiadaliśmy tobie; wśród nich są też tacy, o których tobie nie opowiadaliśmy.)(Kur’an40:78)

Należy wierzyć we wszystkich proroków i wysłanników, że są ludźmi i nie są obdarzeni żadną szczególną i nadludzką naturą: (I wysyłaliśmy przed tobą tylko ludzi, którym zostało dane objawienie. Zapytajcie więc ludzi posiadających napomnienie, jeśli wy sami nie wiecie!.) (Kur’an 21:7)

Wysłannicy nie mają nic z cech boskich, dlatego nikomu nie mogą zaszkodzić, ani przynieść korzyści. Nie mogą także niczego zmienić w świecie, a tym bardziej dokonać czegoś, co może tylko Allah: (Ja nie władam dla samego siebie ani korzyścią, ani szkodą, lecz tylko tym, co zechce Bóg. Gdybym znał to, co skryte, z pewnością, pomnożyłbym sobie dobro, a nie dotknęłoby mnie zło.) (Kur’an 7:188)

Wysłannicy wykonali powierzone im przez Allaha (y) zadanie misyjne, przekazali treści im powierzone. Wierzyć należy, że wysłannicy są doskonali w tym, co mówili i czynili, a Stwórca uchronił ich od kłamstwa, zdrady misji i niedociągnięć przy przekazywaniu jej ludziom: (Posyłaliśmy już posłańców przed tobą i daliśmy im żony i potomstwo. I nie było dane żadnemu posłańcowi, aby przychodził ze znakiem bez zezwolenia Boga.) (Kur’an13:38)

Wiara w jednych wysłanników, a niewiara w drugich, świadczy w gruncie rzeczy o tym, że się nie ma prawdziwej wiary: (Zaprawdę, ci, którzy nie wierzą w Boga i Jego posłańców i chcą uczynić rozróżnienie między Bogiem i Jego posłańcami, mówią: "Wierzymy w jednych, a nie wierzymy w drugich." I oni chcą znaleźć sobie w ten sposób jakąś drogę; oni są niewiernymi naprawdę! I przygotowaliśmy dla niewiernych karę poniżającą.)(Kur’an 4:150-151)

Najpoważniejszą misję do spełnienia mieli wysłannicy zwani ‘ulu al-azm’, musieli wykazać się przy tym największą cierpliwością: Nuh (Noe) (a), Ibrahim (Abraham) (a), Musa (Mojżesz) (a), Isa (Jezus) (a), Muhammad (s).
Pierwszym wysłannikiem był Nuh (Noe) (a): (Zaprawdę, objawiliśmy tobie, tak jak objawiliśmy Noemu i prorokom po nim....) (Kur’an 4:163)

Ostatnim prorokiem był Muhammad (s), po nim do końca świata nie będzie żadnego wysłannika ani proroka: (Muhammad nie jest ojcem żadnego z waszych mężczyzn, lecz jest Posłańcem Boga i pieczęcią proroków. Bóg jest o każdej rzeczy wszechwiedzący!.)(Kur’an 33:40)

Religia Muhammada (s) jest dopełnieniem, zniesieniem i zwieńczeniem poprzednich religii, dlatego jest to religia, którą należy wyznawać, aż po koniec dni tego świata.

Kim był Muhammad(s)?

Nazywał sie Abu al-Kasim Muhammad ibn Abd Allah ibn Abd al-Muttalib ibn Haszim. Pochodził z plemienia arabskiego Kurejszytów. Jego drzewo rodowe sięga do Adnana potomka Ismaila (a), a Ismail (a) był synem Ibrahima (a) – ukochanym przez Allaha (a). Rodowód matki Muhammada(s)- Aminy córki Łahba sięga również do Adnana potomka Ismaila (a). Prorok (s) powiedział: „Bóg wybrał Kinanę spośród potomstwa Ismaila, a z Kinany wybrał Kurejszytów, a z Kurejszytów wybrał klan Haszim, a z niego wybrał mnie.”(Sahih Muslim, hadis nr.2276)

Muhammad (s) urodził się w 571 roku ery chrześcijańskiej w Mekce. Mekkę uważano za centrum religijne Półwyspu Arabskiego. W tym mieście stała Kaaba – budowla w formie sześcianu – pobudowana przez Ibrahima i Ismaila (a). Życie Muhammada (s) przepełnione było prawdomównością i dochowaniem zobowiązań. Wszyscy, którzy go znali świadczyli, że nigdy nie kłamał, ani nie oszukiwał. Jego bliscy nadali mu przydomek ‘Amin’ (godny zaufania). Dlatego każdy, kto zamierzał udać się w daleką podróż, powierzał mu na przechowanie rzeczy wartościowe. Muhammad (s) miał także przydomek ‘Sadik’ (Prawdomówny); odznaczał się wzorową moralnością i doskonałą wymownością. Pragnął dla każdego dobra. Allah (y) mówi w Kur’anie: (Zaprawdę, ty jesteś obdarzony wspaniałym charakterem!.)(Kur’an 68:4)

W wieku lat 40 Muhammad (s) otrzymał objawienie. Przez 13 lat w Mekce wzywał ludzi do „jedności Allaha (Subhaanahu wa ta´ala)” (tałhid). Potem wyemigrował do Medyny i tam kontynuował wzywanie ludzi do tałhid. Gdy ludzie przyjęli islam, Allah zesłał pozostałą część religii. Po 8 latach od emigracji, czyli hidżry, opanował Mekkę. Muhammad (s) zmarł mając 63 lata, dopiero, gdy został mu objawiony cały Kur’an zaś przepisy islamu stały się ostateczne, a Arabowie przyjęli islam.

Co zyskuje się przez wiarę w wysłanników?

  • poznanie łaski i miłości bożej nad ludźmi, gdyż Allah posłał im wysłanników, którzy obwieszczali im drogę do Stwórcy. Wysłannicy są ludźmi, których należy naśladować w kroczeniu na drodze do Allaha (y) i misji.
  • wyróżnienie prawdziwych wiernych, bowiem kto uwierzył w swego proroka, ma obowiązek wiary w tych, o których jest mowa w Księgach objawionych.
  • Allah pomnaża dobre zasługi tym, którzy wierzą w swego proroka i wierzą w tych, którzy przyszli po nim. Takiemu człowiekowi będzie wynagrodzone podwójnie.